آشنایی با سرمایه گذاری فعال و غیرفعال و تفاوت آن‌ها

وقتی صحبت از سرمایه گذاری فعال و غیرفعال به میان می‌آید، بلافاصله به بحثی داغ تبدیل می‌شود، چرا که سرمایه‌گذاران و مدیران دارایی‌ها یکی از آن‌ها را بر دیگری ترجیح می‌دهند. در حالی که سرمایه گذاری غیرفعال در میان سرمایه‌گذاران محبوبیت دارد، سرمایه گذاری فعال هم مزایای خودش را داراست. در این مقاله از سایت سرمایه گذاری ارز دیجیتال بینوست سرمایه گذاری فعال و غیرفعال را با هم مقایسه می‌کنیم.

سرمایه گذاری فعال چیست؟

منظور از سرمایه گذاری فعال این است که به طور مداوم بازار موردنظر رصد و بررسی می‌شود تا بهترین تصمیات برای سبد سرمایه اتخاذ شود. هدف از سرمایه گذاری فعال پول، سبقت گرفتن از بازده میانگین بازار و بهره جستن از نوسانات کوتاه مدت قیمت است. این نوع سرمایه گذاری به تجزیه و تحلیل عمیق‌تر و تخصص بیشتری نیاز دارد تا سهام، اوراق بهادار، ارز دیجیتال یا هر دارایی را کامل بررسی کرد.

مدیر پورتفوی معمولاً سرپرست تیمی از تحلیلگرانی است که عوامل کمی و کیفی را جهت دستیابی به اهداف سرمایه گذاری در نظر می‌گیرند. آن‌ها سپس اتفاقات آینده را پیش‌بینی می‌کنند تا تعیین کنند که قیمت کجا و چه زمانی تغییر خواهد کرد.

سرمایه گذاری فعال به اطمینان نیاز دارد که هر کسی که پورتفوی را مدیریت می‌کند، دقیق می‌داند که برای خرید و فروش چه زمانی مناسب است. مدیریت موفق سرمایه گذاری فعال به این نیاز دارد که تعداد تصمیمات درست از اشتباهات بیشتر باشد.

سرمایه گذاری غیرفعال چیست؟

اگر سرمایه گذاری غیرفعال را انتخاب کرده باشید، برای مسیری طولانی سرمایه گذاری کرده‌اید. سرمایه گذاران غیرفعال مقدار خرید و فروش در پورتفوی خود را محدود می‌کنند که سرمایه گذاری مقرون به صرفه را به همراه دارد. استراتژی این است: بخر و نگه دار. به این معناست که از وسوسه واکنش به هر لحظه از وضعیت بازار یا پیش‌بینی حرکت بعدی بازار دوری کنید.

یکی از نمونه‌های اولیه روش غیرفعال این است که صندوق شاخصی را خریداری کنید که یکی از شاخص‌های اصلی مثل S&P 500 یا شاخص داو جونز (DJIA) را دنبال می‌کند. هر وقت که این شاخص‌ها اجزای درون خود را تغییر می‌دهند، صندوق‌های شاخص دنباله رو آن‌ها با فروختن سهامی که از شاخص جدا می‌شود و خریدن سهام عضو شاخص دارایی‌های خود را تغییر می‌دهند.

سرمایه گذاران غیرفعال موفق به پاداش چشم می‌دوزند و از شکست‌های کوتاه مدت و حتی ریزش‌های شدید چشم پوشی می‌کنند.

مزایای سرمایه گذاری غیرفعال

برخی از مزایای سرمایه گذاری غیرفعال به صورت زیر هستند:

• کارمزدهای بسیار پایین: هر روز و هر لحظه سهام یا ارزهای دیجیتال بررسی و انتخاب نمی‌شوند؛ بنابراین نظارت بر این نوع از سرمایه گذاری کم هزینه‌تر است. برای مثال، صندوق‌های سرمایه گذاری غیرفعال فقط شاخصی را به عنوان مبنا دنبال می‌کنند.
• شفافیت: همیشه واضح است که چه دارایی‌هایی در سبد سرمایه وجود دارند.
• کارآیی مالیاتی: استراتژی بخر و نگه دار به مالیات بر عایدی سرمایه کلانی در آن سال منجر نمی‌شود.

معایب سرمایه گذاری غیرفعال

طرفداران سرمایه گذاری فعال می‌گویند که استراتژی‌های غیرفعال بسیار محدودند. سرمایه گذاری‌های غیرفعال به شاخص خاصی یا مجموعه‌ای از سرمایه گذاری‌های از پیش تعیین شده با واریانس کم یا بدون واریانس محدودند. بنابراین سرمایه گذاران در دارایی‌ها زندانی می‌شوند و مهم نیست که در بازار چه اتفاقی رخ می‌دهد. همچنین روش‌های غیرفعال ممکن است بازدهی کمتری نسبت به روش‌های فعال داشته باشند.

مزایای سرمایه گذاری فعال

مزایای سرمایه گذاری فعال عبارتند از:

• انعطاف‌پذیری: لازم نیست مدیران شاخص خاصی را دنبال کنند. آن‌ها می‌توانند سهام یا ارزهای دیجیتالی را که باور دارند ارزشمند هستند، بخرند.
• پوشش ریسک مالی: مدیران می‌توانند با استفاده از روش‌های مختلف همچون معامله سلف یا اختیار فروش، ریسک را پوشش دهند و زمانی که ریسک بسیار زیاد شود از سهام یا قسمت خاصی بیرون آیند. مدیران غیرفعال در سهام شاخص گیر می‌کنند و مهم هم نیست که عملکردشان چگونه است.
• مدیریت مالیات: اگرچه این استراتژی ممکن است باعث مالیات بر عایدی سرمایه شود، مشاوران می‌توانند استراتژی‌های مدیریت مالیات را مناسب هر سرمایه‌گذار گردانند. مثلاً سرمایه‌هایی را بفروشند که در حال ضرر هستند تا مالیات را جبران کنند.

معایب سرمایه گذاری فعال

استراتژی‌های فعال هم نواقص خود را دارند که به صورت زیر هستند:

• بسیار گران: هزینه سرمایه گذاری به روش فعال بیشتر از روش غیرفعال است. رصد مداوم دارایی در این روش هزینه‌بر است و تعداد تراکنش‌ها زیاد است. از این رو، کارمزدها بالاتر هستند و همه این خرید و فروش‌های فعال شامل هزینه تراکنش می‌شوند. البته لازم به ذکر است که شما در حال پرداخت حقوق تیم تحلیلگر و تحقیق هستید.
• ریسک فعال: مدیران فعال آزادند که هر دارایی را که فکر می‌کنند بازده زیادی دارد، بخرند. این مورد زمانی خوب است که تحلیلگران درست تحلیل و عمل کرده باشند و افتضاح است اگر تحلیلگران اشتباه کرده باشند.

نکاتی که باید براساس مطالعات مورد توجه قرار دهید

کدام یک از این استراتژی‌ها برای سرمایه‌گذاران پول بیشتری را به همراه دارد؟ اگر به نتایج عملکرد ظاهری نگاه کنیم، سرمایه گذاری غیرفعال برای بیشتر سرمایه گذاران کار می‌کند. طی دهه‌ها تحقیقات زیادی نتایجی ناامیدکننده برای مدیریت فعال نشان داده‌اند.

برای مثال، صندوق‌ سرمایه گذاری مشترک فعال پیوسته عملکردی کمتر از شاخص مبنا دارند. مطالعات نشان داده‌اند که بین 86 تا 95 درصد از صندوق‌های مشترک سرمایه گذاری فعال طی دهه 2000 نتوانستند از بازار سبقت بگیرند.

البته چون سرمایه گذاری‌های فعال و غیرفعال دو روی یک سکه هستند، هر کدام به دلیلی وجود دارند و بسیاری از حرفه‌ای‌ها این دو استراتژی را با هم ترکیب می‌کنند.

با این حال گزارش‌ها حاکی از آن هستند که طی روند صعودی بازار مانند اواخر سال 2019 به طور مثال صندوق‌های قابل معامله فعال نسبتاً خوب عمل کرده‌اند. در حالی که صندوق‌های غیرفعال به خاطر کارمزدهای پایین‌تر غالب هستند اما سرمایه گذاران تمایل دارند که با کارمزدهای بالاتر کنار بیایند. دلیلش هم تخصص مدیر فعال برای راهنمایی آن‌ها طی نوسانات وحشتناک قیمت‌های بازار یا هر گونه نوسان است.

سرمایه گذاری فعال بهتر است یا سرمایه گذاری غیرفعال؟

بین سرمایه گذاری فعال و غیرفعال کدام بهتر است؟ بسیاری از مشاوران سرمایه گذاری بر این باور هستند که بهترین استراتژی، ترکیب هر دو روش فعال و غیرفعال است. این کار باعث می‌شود که نوسانات شدید دارایی خود را طی زمان‌های پر افت و خیز بازار کاهش دهید. ترکیب این دو استراتژی می‌تواند به سبد دارایی‌های شما تنوع ببخشد و به مدیریت کلی ریسک کمک کند.

افرادی که وضعیت نقدینگی بهتری دارند ممکن است بعد از عقب کشیدن بازار به دنبال فرصت برای سرمایه گذاری در صندوق‌ قابل معامله (ETF) باشند. افراد بازنشسته‌ای که درآمد برایشان مهم‌تر است ممکن است به صورت فعال سهام یا ارز دیجیتال یا دارایی‌هایی را به خاطر رشد سود آن‌ها انتخاب کنند و در عین حال هم ذهنیتشان این باشد که بخر و نگه دار.

علاوه بر این فقط بازده تنها مهم نیست بلکه بازده تعدیل شده برحسب ریسک هم مهم است. بازده تعدیل شده بر حسب ریسک، سود حاصل از سرمایه گذاری را نشان می‌دهد و سطح ریسکی را هم که رسیدن به این بازده انجام شده را در نظر می‌گیرد. کنترل کردن مقدار پولی که وارد بخش‌های خاص یا شرکت‌های خاصی می‌شود به خصوص زمانی که شرایط به سرعت در حال تغییرند، می‌تواند از متقاضی محفاظت کند.

هر کدام از دو روش سرمایه گذاری فعال و غیرفعال جا و مکان مناسب خود را دارند. البته بیشتر مشاوران ترکیبی از این دو استراتژی را استفاده می‌کنند.

آیا همه صندوق های قابل معامله (ETF) غیرفعال هستند؟

خیر. اگرچه بسیاری از صندوق‌های قابل معامله به شاخص‌های کم هزینه توجه خاصی نشان می‌دهند، بسیاری از این صندوق‌ها به صورت فعال مدیریت می‌شوند.

اولین صندوق شاخص غیرفعال چه زمانی و توسط چه کسی به وجود آمد؟

اولین صندوق شاخص غیرفعال، صندوق شاخص 500 ونگارد بود که توسط موسسش جان باگل در سال 1976 پدید آمد.

سخن پایانی

اکنون که با تفاوت دو شیوه سرمایه گذاری فعال و غیرفعال آشنا شدید، بهتر می‌توانید با توجه به نیاز خود تصمیم بگیرید. البته اطلاعات موجود در این مقاله جنبه آموزشی دارند. از آنجایی که برای هر گونه تصمیم‌گیری مالی به تحقیقی جامع نیاز است، بهتر است با مشاوران مالی در این زمینه صحبت کنید.